Po raz pierwszy chyba w Polsce wystawiono „Turandot” z zakończeniem Luciana Beria. Podłożono pod nie problematyczny finał opowieści, ale i tak warto było przyjechać do Poznania. Przede wszystkim oczywiście ze względu na zupełnie niezwykłą Iwonę Sobotkę w roli tytułowej – takiej Turandot jeszcze (na żywo) nie słyszałam. Powinien być to głos powalający – i powalał, powinien mimo całej siły i okrucieństwa postaci nieść symptomy słabości, widoczne szpary w opancerzeniu – i tak było. Godnie jej partnerował Hovhannes Ayvazyan (Kalaf), a Ruslana Koval jako Liu była godną przeciwwagą. Jacek Kaspszyk poprowadził całość pięknie, zachwycało pełne brzmienie orkiestry.

(…) muzycznie spektakl jest więcej niż satysfakcjonujący (…).

– Dorota Szwarcman, blog Co w duszy gra

Iwona Sobotka wydobywa z partii tytułowej wszystko, co osiągnąć może wspaniały sopran, osadzony na granicy tradycyjnych emplois. (…) Wychodząc poza klasyfikacje, stwierdzić można, że nadała swej roli rzadko słyszany polor.

Niekwestionowaną gwiazdą spektaklu był natomiast chór, przygotowany przez Mariusza Otto. Zbliżył się do perfekcji, śpiewając precyzyjnie, aksamitnym dźwiękiem i z pasją.

W pamięć zapada rola niema: kat Pu-Tin-Pao (w tej roli artystka baletu). Ta spowita w bordowe kimono, kocia sylwetka ma w sobie kruchość Whitney Houston w słynnej scenie z mieczem w Bodyguardzie. Między nią a protagonistką wisi erotyczne napięcie tak gęste, że dałoby się je kroić. Może to reinkarnacja przodkini Turandot, Lo-u-Ling? Nieschodzący z jej ust, pełen spokoju uśmiech – owa gioia pura („niezmącona radość”) – wnosi do spektaklu posmak czystej grozy.

– Michał Bajer, Ruch Muzyczny

„Turandot” w reżyserii Rana Arthura Brauna to spektakl pełen kontrastów – od przepychu muzycznego po makabryczne, wręcz groteskowe obrazy. Z jednej strony muzyczna uczta, której nie sposób odmówić uroku, z drugiej – reżyserska wizja, w której trup na scenie to element przerysowanej sztuki.

(…) spektakl świetnie się ogląda, bo mnóstwo w nim się dzieje: kaskaderzy, sztuki walki, masa chórzystów i statystów, horror pomieszany z groteskowo wisielczym humorem.

Jacek Kaspszyk poprowadził muzykę Pucciniego jak natchniony przez bogów. Każdy akt miał porywający, nieodparcie logiczny tok narracyjny.

Orkiestra czarowała przepyszną paletą barw. Czuło się wręcz zapach egzotycznych kwiatów. To jest oczywiście zawarte w partyturze Pucciniego. Ale nie każda orkiestra potrafi tak zagrać i niewielu dyrygentów potrafi to wydobyć.

Na szczególne pochwały, podobnie jak Orkiestra, zasłużył Chór Teatru Wielkiego w Poznaniu kierowany przez Mariusza Otto. Rola chóru jest w tej operze Pucciniego wyjątkowo silnie eksponowana.

Piotr Nędzyński, portal orfeo.com.pl

Wybór muzycznego zakończenia opery poznańskich realizatorów można potraktować jako trop inscenizacyjny, który pozwoli reżyserowi wychylić się w przyszłość teatralną, skorzystać ze świata popkultury, zachowując mniej lub bardziej wierność baśni, z której wyrasta libretto.

– Stefan Drajewski, portal kulturaupodstaw.pl