Choreograf, pedagog i reżyser. Absolwent Państwowej Szkoły Baletowej w Poznaniu (1966). Początkowo występował w Balecie Opery Poznańskiej (1966-73). Kiedy zaś Conrad Drzewiecki organizował w Poznaniu autonomiczny Polski Teatr Tańca, zaprosił go jako solistę, a w 1976 roku mianował pierwszym solistą nowego zespołu. Stworzył tam szereg kreacji tanecznych w choreografiach Drzewieckiego, był także pierwszym wykonawcą roli Jazona w balecie Medea Teresy Kujawy. Występował z Polskim Teatrem Tańca w wielu krajach Europy, brał też udział w kilku filmach baletowych Drzewieckiego. Współpracował jako pedagog z poznańską szkołą baletową, prowadził zajęcia baletmistrzowskie z zespołem Polskiego Teatru Tańca, przygotowywał swoje pierwsze choreografie dla teatrów dramatycznych. W sezonie 1979/1980 kierował Baletem Opery Wrocławskiej, a następnie Teatru Wielkiego w Poznaniu. W 1982 roku związał się z warszawskim Teatrem Wielkim jako kierownik baletu i solista. W 1985 roku ustąpił ze swej funkcji i poświęcił się przede wszystkim pracy choreograficznej. W latach 1995-2006 ponownie objął stanowisko dyrektora Baletu Teatru Wielkiego w Warszawie, a od 2007 roku do roku 2008 był dyrektorem artystycznym Teatru Wielkiego w Poznaniu. Potem ponownie związał się z baletem warszawskim i obecnie jest choreografem-rezydentem Polskiego Baletu Narodowego. Przez wiele lat był również wykładowcą na Wydziale Aktorskim warszawskiej Akademii Teatralnej. Stworzył takie prace choreograficzne, jak: Quattro movimenti (muz. B. Schaeffer, Opera Wrocławska, 1980); Ballada (muz. F. Chopin, VII Łódzkie Spotkania Baletowe, 1983); Trytony (muz. Z. Rudziński, Teatr Wielki w Warszawie, 1985); Gry (muz. C. Debussy, Teatr Wielki w Warszawie, 1989; Teatr Wielki w Łodzi; Polski Teatr Tańca, Opera Wrocławska); Mozartiana (muz. P. Czajkowski, Polski Teatr Tańca, 1990); Legenda o Józefie (muz. R. Strauss, Teatr Wielki w Łodzi, 1991; Teatr Wielki w Warszawie, 1992); Dies irae (muz. R. Maciejewski, Teatr Wielki w Warszawie, 1991); Święto wiosny (muz. I. Strawiński, Teatr Wielki w Warszawie, 1993); Romeo i Julia (muz. S. Prokofiew, Opera Narodowa, 1996; Opera Bałtycka, 2000 i Teatr Wielki w Poznaniu, 2008); Clio’s Triumph (muz. J. Sapiejewski, Washington Ballet, 1997); tryptyk: Harnasie, Powracające fale (powtórzone w Poznaniu, 2003) i Krzesany (muz. K. Szymanowski, M. Karłowicz i W. Kilar, Opera Narodowa, 1997); Harnasie (muz. K. Szymanowski, Teatr Wielki w Poznaniu, 1998); Cudowny mandaryn (muz. B. Bartók, Opera Narodowa, 1999); Święta wiosna (muz. I. Strawiński / T. Mieczkowski, Opera Narodowa, 2001); Spartakus (muz. A. Chaczaturian, Opera Narodowa, 2006); Chopinart (muz. F. Chopin, Opera Bałtycka, 2010); Pocałunki (muz. J. S. Bach, Polski Balet Narodowy, 2010); Chopinart+ (muz. F. Chopin, Opera Bałtycka, 2012). Przygotował choreografię do wielu spektakli operowych, zarówno w Polsce, jak i za granicą; m.in. w inscenizacjach Mariusza Trelińskiego: Madame Butterfly Pucciniego (Warszawa, Waszyngton, Petersburg, Tel Awiw, Walencja), Król RogerSzymanowskiego (Warszawa, Wrocław), Otello Verdiego (Warszawa), OnieginCzajkowskiego (Warszawa), Don Giovanni Mozarta (Warszawa, Los Angeles), Dama pikowa Czajkowskiego (Berlin, Warszawa), Andrea Chénier Giordana (Poznań, Waszyngton, Warszawa) i La Bohème Pucciniego (Warszawa, Waszyngton). Pracował z takimi reżyserami, jak: Laco Adamik, Kazimierz Dejmek czy Jerzy Gruza, Jerzy Grzegorzewski, Adam Hanuszkiewicz, Bohdan Hussakowski, Krystyna Janda, Ryszard Peryt, Maciej Prus, Jérôme Savary, Marek Weiss, Krzysztof Zaleski i Krzysztof Zanussi; szczególnie owocna okazała się jego wieloletnia współpraca z Januszem Wiśniewskim (w 2017 roku Goplana w reż. Janusza Wiśniewskiego otrzymała International Opera Award w kategorii „dzieło odkryte na nowo”). W 1998 roku zadebiutował w Operze Narodowej jako reżyser, wystawiając dla Ewy Podleś Semiramidę Rossiniego. Do pracy reżyserskiej powrócił jako dyrektor artystyczny Teatru Wielkiego w Poznaniu, realizując tam Straszny dwór Moniuszki i Skrzypka na dachu; z kolei w Operze Bałtyckiej reżyserował Barona cygańskiego J. Straussa.

Emil Wesołowski został odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski, Srebrnym Krzyżem Zasługi, Medalem Zasłużonego dla Kultury Polskiej, Srebrnym i Złotym Medalem „Zasłużony Kulturze - Gloria Artis” oraz Medalem Komisji Edukacji Narodowej za szczególne zasługi dla oświaty i wychowania. Jest laureatem Nagrody ZAiKS-u za całokształt pracy artystycznej i honorowym obywatelem miasta Poznania oraz honorowym członkiem ZAiKS.