Robertowi Bondarze i jego czterdziestoosobowemu zespołowi baletowemu ponownie udało się dowieść swoich wszechstronnych talentów w wymagającym potrójnym spektaklu, przygotowanym przez trzy współczesne choreografki. Tytuł „nie upilnuje nas nikt” nadaje ton widowisku, celebrującemu siłę człowieczeństwa widzianą oczami kobiet.

To był porywający wieczór wypełniony nowymi głosami i wspaniałym tańcem.

– Maggie Foyer, Danza & Danza

Gdyby obejrzeć „nie upilnuje nas nikt” w Teatrze Wielkim w Poznaniu bez lektury zapowiedzi i nie znając źródła tytułu, to tego pytania – być może – nikt by sobie nie zadał. Tytuł spektaklu jednak jest parafrazą fragmentu wiersza Zuzanny Ginczanki, a trzy zaprezentowane choreografie stworzyły trzy kobiety. Nie był to zatem przypadek. Na szczęście nie o płeć czy parytet tego wieczoru chodziło, lecz o jakość, a ta okazała się najwyższa.

Czy Marguerite Donlon, Katarzyna Kozielska i Anne Jung ukazały „kobiecą perspektywę”? Raczej należałoby stwierdzić, że – jak jest w przypadku większości współczesnych twórców – po prostu perspektywę własną, bardzo osobistą. Ich inspiracje sięgały rozmaitych pokładów i wędrowały różnymi drogami, ale prace pozostawały autorskie, niepowtarzalne.

Nie byłby to spektakl tak udany, gdyby nie znakomite wykonanie Baletu Teatru Wielkiego w Poznaniu. Tancerze i tancerki nie tylko dobrze radzili sobie ze zmieniającymi się technikami i stylami ruchu, lecz także byli absolutnie swobodni. Warto podkreślić, że to kolejny wieczór baletowy w repertuarze poznańskiego zespołu, wzbudzający entuzjazm widzów.

– Katarzyna Gardzina, Ruch Muzyczny

„nie upilnuje nas nikt" to zjawiskowy tryptyk baletowy nawiązujący do twórczości poetyckiej Zuzanny Ginczanki. Jest to niesamowite widowisko, pełne emocji, delikatności i wyzwolenia. To hołd składany kobiecej wolności oraz witalności, a także opowieść o sile oraz pięknie kryjącym się w każdym geście.

„nie upilnuje nas nikt" to niewątpliwie jedno z baletowych arcydzieł, które zachwyca i wzrusza swoim pięknem. (…) Witalność, lekkość oraz delikatność na wskroś przeszywają widza równocześnie pozostawiając w nim przekonanie o wewnętrznej sile i niezależności."

– Aleksandra Sierka, Przegląd Teatralny

„nie upilnuje nas nikt” to parafraza cytatu zaczerpniętego z wiersza Zuzanny Ginczanki. W intuicyjny i bardzo zmysłowy sposób spotyka różne stylistyki choreograficznych wizji Donlon, Jung i Kozielskiej. Spotyka, a nie narzuca dialogu, który jest możliwy, budowany jednak w słowach, zdaniach i wykrzyknikach gestów artystów, obrazujących kobiecość… rzeźbiących ją jako siłę, wolność, odwagę (…)."

Dominik Górny, Nasz Głos Poznański