Po pierwsze… Krzysztof Pastor i „Moving Rooms”, przygotowana dla Het Nationale Ballet choreografia, która podbiła wiele tanecznych scen.

Po drugie… Sol León i Paul Lightfoot, jeden z czołowych duetów choreograficznych naszych czasów, po raz pierwszy w Polsce.

Po trzecie… Sol León i Paul Lightfoot i ich dwie najbardziej znane prace: „Shutters Shut” i „Subjcet to Change”.

Po czwarte… Robert Bondara i jego pierwsza próba zmierzenia się z najbardziej rozpoznawalną kompozycją Ravela.

„4: Pastor / León & Lightfoot / Bondara” ­– wyrażona ruchem opowieść o budowaniu relacji i przesuwaniu granic. Czterech wybitnych choreografów. Cztery wymiary współczesnego tańca dopełnione muzyką Schnittkego, Góreckiego, Schuberta, Ravela i poezją Gertrude Stein. Spektakl, który jest wyprawą w głąb współczesnego świata – podróżą przez unikalne i wyjątkowe doświadczenia twórców – nagłym olśnieniem różnorodnością – precyzją i dynamiką.

Bo taniec ma wiele wymiarów… Więcej niż 4.

„Moving Rooms” (2008)
muzyka: Alfred Schnittke – Concerto grosso I (Cadenza – Rondo – Postludio)
Henryk Mikołaj Górecki – Koncert na klawesyn i orkiestrę smyczkową op. 40
choreografia: Krzysztof Pastor
kostiumy: Olivier Haller
światła: Bert Dalhuysen
asystent choreografa: Anita Kuskowska
Opowieść o emocjach zamkniętych w przestrzeni, której towarzyszy muzyka Schnittkego i Góreckiego. Na tle wyrysowanych światłem figur geometrycznych toczy się walka człowieka o swoje miejsce na świecie. Kim jest nasz przeciwnik i kto ustala reguły na szachownicy życia? Choreografia „Moving Rooms”, powstała w 2008 roku dla Holenderskiego Baletu Narodowego, natychmiast zachwyciła Amsterdam, a następnie publiczność w Stanach Zjednoczonych, Czechach, Finlandii, Chinach i na Litwie. Była to jedna z pierwszych zagranicznych prac Pastora, którą artysta przeniósł na scenę Teatru Wielkiego – Opery Narodowej. Sugestywność choreografii podkreśla wirtuozeria techniczna i indywidualna ekspresja tancerzy, a dynamika „Moving Rooms” zdaje się sugerować, że tylko w ruchu, w działaniu, jednostka może w pełni pokazać charakter i mieć wpływ na świat. W finale tancerze wychodzą z mroku – jak odczytają to widzowie?

„Shutters Shut” (2003)
choreografia do fragmentu wiersza Gertrudy Stein „If I told him: A completed portrait of Picasso” (1923) przeczytanego przez autorkę
choreografia, scenografia i kostiumy: Sol León i Paul Lightfoot
światła: Tom Bevoort
asystenci choreografa: Chloe Albaret, Olivier Coelfard, Sarah Reynolds
Choreografia „Shutters Shut” jest oparta na wierszu Gertrude Stein z 1923 roku „If I told him: A completed portrait of Picasso”, będącym częścią trwającego przez dekady intertekstualnego dialogu między artystką a Pablem Picassem. Koncepcja choreograficzna León i Lightfoota nie tylko dopasowuje się do metrum wiersza podczas jego czytania, ale też wyraża, odzwierciedla i uzupełnia słowa, tworząc w ten sposób specyficzny ruch i język pantomimy. Dwoje tancerzy zachwyca synchronizacją ruchu: nie ma tu marginesu błędu, nie można ukryć braku precyzji, nie ma możliwości skorygowania niedoskonałego kroku. „Shutters Shut” to nie tylko pokaz precyzji wykonania, to również porywająca forma choreograficznej walki, podczas której – sekunda po sekundzie – widz nie może oderwać wzroku od sceny, ponieważ pragnie się przekonać, czy tancerze wyjdą z tej batalii bez szwanku.

„Subject to Change” (2003)
muzyka: Franz Schubert – XIV Kwartet smyczkowy d-moll D 810 „Śmierć i dziewczyna”
część II: Andante con moto (opr. Gustav Mahler)
choreografia, scenografia i kostiumy: Sol León i Paul Lightfoot
światła: Tom Bevoort
asystenci choreografa: Chloe Albaret, Olivier Coelfard
Tytuł baletu to słowa widniejące w rogu strony każdego harmonogramu, arkusza obsady i dokumentu planu pracy, który jest drukowany w Nederlands Dans Theatre. Trzy słowa, które przypominają, że rzeczywistość często mija się z oczekiwaniami, koryguje plany, więc trzeba być gotowym na zmiany. Za „Subject to Change” stoi osobista historia Sol León i Paul Lightfoota – podczas tworzenia choreografii - przyjaciółka artystów Ruth była bliska śmierci, co było dla nich wyjątkową tragedią. Dramatyczna rzeczywistość siłą rzeczy zdeterminowała proces twórczy i kreatywność artystów. Tworzenie choreografii było niemal procesem terapeutycznym, to w przestrzeni sali prób znaleźli schronienie. Nikt na widowni nie wiedział, co dzieje się z przyjaciółką choreografów, ale wszyscy w jakiś sposób zobaczyli to poprzez sztukę, zrozumieli dzięki mocy tańca. Choreografia, która nie pozostawia widza obojętnym, prowokuje do szukania odpowiedzi na najtrudniejsze pytania i wynosi wrażliwość odbiorców na zupełnie nowy poziom.

„Bolero” (2024)
muzyka: Maurice Ravel
choreografia: Robert Bondara
światła: Wiktor Kuźma
asystentka ds. kostiumów: Chiara Ruaro
Jeden z najbardziej znanych utworów XX wieku, który – mimo klęski towarzyszącej koncertowemu prawykonaniu – z impetem wdarł się w przestrzeń nie tylko sal filharmonii i stał się niemal akademickim studium instrumentacji, ale też i skutecznie uwiódł popkulturę. Ostinato werbla od początku utworu, oszczędna orkiestracja, dynamika konsekwentnie rozwijana w kolejnych prezentacjach 18-taktowego tematu. W zasadzie prosty zamysł kompozytorski, z nawiązaniem do folkloru hiszpańskiego i inspiracjami jazzem, jest jednym wielkim crescendem. W nietypowej konstrukcji dzieła, uporczywie powtarzanym temacie i w charakterystycznym rytmie Robert Bondara – jeden z najbardziej cenionych polskich choreografów – znalazł źródło choreograficznej ekspresji. W jego ujęciu ani rytm, narastająca dynamika czy repetytywność tematu, nie są gorsetem krępującym kreatywność, przeciwnie – otwierają, zarówno przed choreografem, jak i tancerzami, przestrzeń, w której wypadkowa ich wrażliwości tworzy spektakl niezwykły pod względem artystycznym.

Dyrekcja Teatru zastrzega możliwość zmian w repertuarze, obsadach, terminach i formie wydarzenia.