Historia Doriana Graya, który sprzedał duszę w zamian za wieczną młodość, jest równie fascynująca, co tragiczna. Życzenie Doriana, by pozostać młodym i zachować piękno uchwycone w jego portrecie urealnia się. Czy dzięki temu doświadcza absolutu szczęścia i czuje się spełniony? Czy wpada w otchłań zobojętnienia i bezwzględności wobec ludzi, których spotyka na swej drodze?

Nienasycenie w poszukiwaniu nowych doznań i obsesyjne pragnienie ich spełniania inspirują Doriana do łamania kolejnych norm społecznych i lekceważenia zasad porządkujących moralny ład. Zatraca się on w okrucieństwie bezpowrotnie gubiąc swoje człowieczeństwo. Brak skrupułów w realizacji egoistycznych potrzeb oraz wyrachowanie Doriana krzywdzą ludzi, niekiedy w sposób ostateczny. Każdy jego występek znajduje odzwierciedlenie w obrazie – twarz i postać Doriana wyglądają szpetnie, trudno dostrzec szlachetne rysy i urzekającą urodę. Nie jest to istotne dla tytułowego bohatera, ponieważ on sam zachowuje młodość i piękno. Nie na długo...

David Pountney przenosi akcję libretta z Anglii końca XIX wieku do czasów współczesnych. W jego inscenizacji portret Doriana jest fotografią. Wchodzimy więc w świat wirtualny, w którym media społecznościowe zalewane są codziennie tysiącami zdjęć – nierealnie pięknymi, wyretuszowanymi do granic, przekłamanymi przez filtry. Reżyser pokazuje, jak sfabrykowane obrazy manipulują emocjami i okłamują zmysły. Kreacja ponad prawdę, fikcja kontra rzeczywistość, lajki online zamiast prawdziwych relacji.

Obnażenie mechanizmów ludzkiej psychiki. Cena spełnienia najmroczniejszych pragnień. Odarcie z empatii. Czy „Dorian Gray" to lustrzane odbicie społeczeństwa XXI wieku? Czy znajdziemy odpowiedź, w jakim kierunku zmierza odwieczna walka dobra ze złem? Z tym pytaniem zostawiamy publiczność.

Opera „Dorian Gray" została skomponowana specjalnie dla Teatru Wielkiego w Poznaniu w roku obchodów 125. rocznicy śmierci Oscara Wilde’a w ramach programu „Zamówienia kompozytorskie”, realizowanego przez Narodowy Instytut Muzyki i Tańca. Dzieło stworzyła Elżbieta Sikora – polska kompozytorka od przeszło czterech dekad mieszkająca we Francji. Po ukończeniu reżyserii dźwięku i kompozycji w Warszawie odbyła staż w paryskiej Groupe de Recherches Musicales, IRCAM (Centrum Badawczo-Koordynacyjne Akustyki i Muzyki, założone przez kompozytora i dyrygenta Pierre'a Bouleza) oraz Stanford University. Laureatka wielu nagród, w tym w 2024 roku prestiżowej organizacji krytyków Academie Charles Cros oraz nagrody Prezydenta Francji za całokształt twórczości. „Dorian Gray" to pierwsza wspólna realizacja kompozytorki i poznańskiego Teatru Wielkiego.

Dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego pochodzących z Funduszu Promocji Kultury w ramach programu „Zamówienia kompozytorskie”, realizowanego przez Narodowy Instytut Muzyki i Tańca.

Partner premiery:

Dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego.