fot. Magdalena Ośko / Maciej Bogunia

Urodził się w 1945 roku w Bartoszowinach. Jest synem żołnierza Armii Krajowej, więzionego po II wojnie światowej. Dzieciństwo spędził u podnóża Gór Świętokrzyskich, w równym stopniu chłonąc piękno ojczystej przyrody i starych zabytków, jak ślady ludzi tej ziemi i jej historii.

Uczył się w Liceum Plastycznym w Kielcach (1960-65), trzykrotnie bez powodzenia zdawał do Akademii Sztuk Pięknych (w Warszawie, Krakowie, Poznaniu). Od 1966 roku studiował na Wydziale Historii Sztuki Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, gdzie zetknął się z teatrem, absolwent Akademii Teatralnej im. Zelwerowicza w Białymstoku.

W 1969 roku założył własną grupę teatralną – Scena Plastyczna KUL, w której za pomocą usamodzielnionej scenografii mógł „myśleć obrazami” malowanymi światłem i ciemnością. Od tego czasu zrealizował kilkanaście premier, m.in. Ecce homo (1970), Wieczerza (1972), Ikar (1974), Zielnik (1978), Brzeg (1983), Pętanie (1986), Wrota (1989), Tchnienie (1992), Szczelina (1994), Kir (1997), Odchodzi (2003), Bruzda (2005), Całun (2000), Odchodzi (2003), Przejście (…), Lustro ().

Jego teatr brał udział w ponad pięćdziesięciu międzynarodowych festiwalach, przywożąc z nich nagrody i wyróżnienia (np. nagroda krytyków za Wilgoć na festiwalu w Kairze; nagroda za reżyserię, scenografię i technikę teatralną za Zielnik na festiwalu w Japonii; nagroda specjalna na Festiwalu Teatralnym w USA; wyróżnienie na Światowej Wystawie Scenografii Praskie Quadriennale w Pradze).

Jest autorem wielu scenografii w teatrach polskich, portugalskich, francuskich i niemieckich. Prowadził zajęcia ze studentami na zaproszenie uniwersytetów i szkół artystycznych m.in. w Helsinkach, Berlinie, Amsterdamie, Waszyngtonie, San Francisco, Bonn, Hamburgu, Lyonie, Pradze, Buffalo, Rennes, Dublinie, Rydze, Poznaniu. Obecnie związany jest z Akademią Sztuk Pięknych w Warszawie, prowadząc tam zajęcia w Katedrze Scenografii.

Współpracował także z teatrami dramatycznymi w Lublinie (Iwanow A. Czechowa, w reż. I. Gogolewskiego, Teatr im. J. Osterwy, 1981), Łodzi (Pornografia W. Gombrowicza, 1982 i Legenda S. Wyspiańskiego, 1983 w reż. A. Maja) i Warszawie (Kasandra K. Wolfa, Teatr Studio 1992), w teatrze lalek (Dokąd pędzisz koniku? R. Moskowej, w reż. W. Fełenczaka, Teatr Lalki i Aktora im. J.Ch. Andersena w Lublinie, 1978).

Prowadził liczne warsztaty teatralne, organizował własne wystawy i wystawy innych, zawsze artystów najbardziej osobiście oryginalnych. W 1986 roku założył Galerię Sztuki Sceny Plastycznej KUL, w której zrealizowano wiele wystaw wybitnych twórców kultury polskiej. Projektodawca Muzeum Współczesnej Sztuki Sakralnej w Kielcach; autor licznych plakatów i grafiki książkowej. Jest członkiem Związku Polskich Artystów Fotografików. Swoje prace prezentował m.in. w Galerii Krytyków „Pokaz" w Warszawie, Galerii Instytutu Polskiego w Wiedniu, Centrum UNESCO w Bejrucie, Galerii Opery w Kairze, Centrum Sztuki i Technik Japońskich Maanga w Krakowie, Muzeum Lubelskim, Galerii Sztuki Katolickiego Uniwersytetu w Santiago de Chile, Theater-Cai w Tokio, Muzeum Narodowym we Wrocławiu, The Saddlery Gallery w Edmonton w Kanadzie, Muzeum Teatralnym w Warszawie.

Laureat wielu odznaczeń, m.in. Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, Złoty Krzyż Zasługi, Srebrny Medal „Gloria Artis", wyróżnienie specjalne Totus. W listopadzie 2014 roku papież Franciszek uhonorował Leszka Mądzika krzyżem zasługi medalem „Pro Ecclesia et Pontifice”, przyznawanym w dowód uznania dla zaangażowania w pracę na rzecz Kościoła.

Rok 2015 dla Leszka Mądzika jest Rokiem Jubileuszowym – w tym czasie obchodzone będzie 45-lecie istnienia Sceny Plastycznej KUL oraz 70. urodziny Artysty.